قُبادبِزَن (در گویش محلی : قابدون‌بزن) روستایی در بخش کهک در جنوب استان قم ایران است . این روستا در نزدیکی شهر کهک و روستای مشهور فردو قرار دارد و جمعیتی در حدود ۶۰۰ تن دارد . در قبادبزن یک امامزاده و دو مسجد وجود دارد و قبرستان روستا در میدان اصلی روستا و در نزدیکی امامزاده و مسجد قرار دارد . برخی نام این روستا را برگرفته از قباد پادشاه ساسانی و پدر خسرو انوشیروان می‌دانند . همچنین در نزدیکی روستا برخی آثار متعلق به دورهٔ ساسانی وجود دارد و اشیای باستانی مانند سکه و مجسمه نیز کشف شده است .
براساس سرشماری سال ۱۳۸۵ جمعیت آن ۶۱۳ نفر (۱۷۴ خانوار) بوده است . مردم قبادبزن شیعه هستند و به زبان فارسی سخن می‌گویند . پیشهٔ اهالی ده بیشتر کشاورزی و کارگری است و به دلیل مهاجرت ساکنان از روستا به شهرها ، جمعیت آن طی سالیان متمادی بیشتر نشده است و حتی کاهش یافته است . از صنایع دستی قدیمی مردم ده ، کرباس بافی است . اگر از دور به قبادبزن نگاه شود ، این روستا مانند منطقه‌ای کاملاً سرسبز و با درختان بلند فراوان در میان کویر خشک و بی آب و علف ، جلوهٔ بسیار زیبایی خواهد داشت . پیرامون قبادبزن مناطق کویری و یک سمت آن کوهستان است ، ولی در روستا با استفاده از آب قنات به باغداری می‌پردازند و آب قنات به صورت نهر کوچکی در روستا جریان دارد .
آب و هوای قبادبزن خنک و کوهستانی است . محصولات کشاورزی این روستا بیشتر آلو ، آلبالو ، شلیل ، قیسی (آلوی خشک شده) ، بادام ، گردو ، سیب و سایر میوه‌های درختی است . راه قبادبزن در مسیر راه فرعی کهک به روستای کرمجگان است و کورس‌آباد نیز جزئی از قبادبزن است . باغ‌های قبادبزن ؛ باغ‌ تره ، چنارک ، باقرآباد ، لاردنچه ، و رجه نام دارند . نام امامزادهٔ فبادبزن «شاهزاده محسن» است که آب دهکده از کنار آن می‌گذرد . و بعقه‌ای ساده با ایوانی در شمال دارد و بنای آن کهن نیست . قاعدهٔ بنای امامزاده از بیرون چهار ضلعى با جدار سنگ و ملاط گچ و از درون ، مربع است که در هر ضلع ، شاه‌نشينی و در هر کدام از شاه‌نشين‌ها درى وجود دارد .
در چهار گوشهٔ بالایی بنا ، نيم طاقى زده‌اند و مربع را به هشت ضلعى تبديل کرده‌اند و سپس با زدن چند رسمى بند ، آن را بالا برده‌اند . در وسط بقعه ، مرقدى ساده و در جهت شمالى بقعه ، ايوانی با پوشش دو قوسى قرار دارد که نسبتاً قديمى است و در سمت جنوبى آن ، ‌تالارى نوساز با پوشش مسطح ساخته شده است .
میرزای فیض دربارهٔ آن نوشته است : «در بدایت سن ایامی که بدان قریه عبور اتفاق ما افتاد ، مکان مضجع این امامزاده تل کوچک خاکی بود . سیدی مذکور داشت که این مکان مضجع ، امامزاده‌ای است موسوم به محسن . در سنه ۱۲۶۸ هجری که بدان قریه برگشتم ، اهالی آن قریه را دیدم از جهت حسن‌ظن به قول آن سید ، آن مکان را حفر می‌نمودند که ملاحظه آثاری کنند . پس از دو سال دیگر که بدان قریه وارد شدم ، ملاحظه کردم بقعه او را تمام کرده بودند . این بنده دو تخته زیارت‌نامه به خط خود به جهت آن مضجع نوشته و وقف نمودم .»
حمام روستای قبادبزن در بخش شمالی و منتهی‌الیه یکی از محورهای مسکونی روستا قرار گرفته است . در امتداد شمالی این محور باغ‌های حاصلخیزی وجود دارد و رود کوچکی از کنار این محور می‌گذرد و چشم‌انداز دلپذیری را به وجود آورده است . در کنار این جوی آب و سمت باختری حمام ، آسیاب متروک قدیمی قرار گرفته است . با توجه به عدم تراکم بافت مسکونی در پیرامون حمام به نظر می‌رسد که این بنا در خارج از محدوده روستایی زمان ساخت ، بنا شده است .
نوع طراحی قوس‌ها و نحوه پوشش سقف‌های آن ، تاریخ بنا را به دوره قاجاریه منسوب می کند . این اثر در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۸۵۸ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است . زندگی روستای قبادبزن به قنات آن بستگی دارد ، چرا که این روستا در منطقه‌ای کویری واقع شده است و تمام آب آن از قنات تأمین می‌شود . آب این قنات به صورت نهر کوچکی از میان روستا می‌گذرد که باعث تلطیف هوا و زیبایی روستا شده است .